Türkiye Ekonomisi Etrafında

Değerli arkadaşım Ekrem Okutan'ın "Mazot şu kadar emekli maaşı bu kadar!Bir sonraki parti bir öncekinin altında kalmıyor. Partiler bol keseden. Bunlar müzayedede mi sandılar!" mesajına kısa bir katkı vermek üzere başladığım yazı, konu üzerindeki denetimi ele geçirerek istedğim ve iradem dışında aşağıdaki haliyle vücut buldu. Kendisini o mesajın eki olarak bırakmak yerine buraya taşımayı daha uygun buldum. Umarım katkılarınızla zenginleşir:

Seçimi kurtarmalık, seçmene hoş görünmelik öneriler. Osmanlı ve öncesinde (pek çok tarihsel kültürde de olduğu gibi) ulufe dağıtılırdı ya, bu tarz vaadler temelde ona benziyor. İktidarı, bir paylaşım temelinde talep ediyorlar. İşin aslı henüz bölüşüm faslına gelmediğimizdir. Bu güne kadar icra edilen sosyal politikalar, görece madur gelir gruplarını destekleyip ezilmelerini bir nebze olsun önleyen akılcı politikalardı, toplumu bu güne taşıdı. Ancak bölüşüm ya da daha temel bir sorun olan hakkaniyetli bir gelir dağılımı, yalnızca sosyal politikalar üzerinden yürüyemez. Bu ancak iç borcun makul bir düzeye indirilmesi ile mümkündür. Bu güne kadar cari giderlerin dışında kalan kamu kaynakları, öncelikle yatırımların finansmanında kullanıldı. Ülkenin büyümesindeki bu Keynesyen etkinin iyi yönetildiğini düşünüyorum. Hükümet geçmiş dönemler itibariyle iç borcu, yeniden borçlanma yerine, gerçek ödemeler yapmak suretiyle düşürme yolunu da gidebilirdi ama bu tercihi sonucu, ülkenin ekonomik anlamda büyümesine ket vurmuş olurdu. Zira iç borç ödemeleri, transfer ödemesi niteliğinde olup ekonomik büyümeyi etkilemez. Kanaatimce 2016 yılı sonuna kadar yatırım finansmanına verilen önceliğin 2017 den itibaren iç borç finansmanına kaydırılması, iç borçlanma faizlerini aşağıya çekecek dolayısı ile iç piyasada hem üretim hem de tüketim ayağındaki ekonomik aktörlerin kullanabileceği çok ciddi bir kredi potansiyeli biriktirecektir. Bu aşamadan sonra yapılacak vergi düzenlemeleri ile kamunun ekonomideki ağırlığı azaltılabilir.