"Fakirlik, hastalık, yalnızlık, depresyon, kıskançlık, istismar, acı, yergi gibi insanı mutsuz eden şeylerin yokluğu halinde mutlu olmayız. Mutsuzluk veren şeylere odaklanmak garip bir şekilde daha çok üzüntü getirir.
Mutlu olmak için bir tek şeye, sevgiye ihtiyacımız vardır. Çocuğun doğumu, eşinin bakışı, anne babanın gülümsemesi hep sevgidir. Çocuklar genellikle mutludur, çünkü herkesi severler, herkes de onları sever.
Mutluluğun geniş kapsamlı olması için aldığımız kadar ...sevgi vermeliyiz. Bunun en iyi örneği, anne ve çocuk arasındaki aşkın sevgidir. Anneler, sevgileriyle bir bensizlik durumuna erişirler. Kendisi ile çocuk arasında hiçbir sınır hissetmez ve çocuğun duygularını kendisininmiş gibi tecrübe ederler.
Ne kadar sevgi verirsen karşılığında o kadar sevgi görürsün. Ne kadar sevgi görürsen, o kadar mutlu hissedersin. Bu davranış biçimi helezonik karakterlidir: sarıp sarmayalan ve ileriye doğru giden...
Duygular, şaşırtıcı bir şekilde kollektif bir nitelik taşır. Beynimiz tam da bu yüzden tecrübe ettiğimiz ve düşündüğümüz şeylere aynı tepkiyi verir. İyi hissettiren bir film, depresif bir şarkı, gözyaşlarına boğan bir kitap... Bunların hepsi kurgusal olaylara verilen gerçek tepkilerdir.
Ihtiyacımız olan, kurgusal karakterler yerine gerçek insanlarla bağlantılar kurmaktır. Kişisel çıkardan bağımsız olarak başkalarının refahını önemsemek gerekir. "
Ray Clements'in Zor isimli kitabından derledim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder