Bir Bankacının Serüveni

İbrahim Betil, Hafiften Bankacılık isimli eserinde kişisel bankacılık kariyeri hakkında okuması çok keyifli bir dizi anlatımda bulunuyor: Üniversitenin üçüncü sınıfında zorunlu olmamasına rağmen mesleki eğitime faydası olur diye iki arkadaşı ile birlikte Yapı ve Kredi Bankasında staja başlar. İkinci günden itibaren yalnızdır, arkadaşları bu ilgisiz ve meraksız insanlarla dolu çalışma ortamından ilk gün sıkılıp stajı bırakmışlardır. Buna karşılık Betil, daha sonra saçma sapan bir sorumluluk duygusu dediği, okulunun Bankadaki itibarını korumak maksadıyla “kendine eziyet eder” ve bunalmasına rağmen sabreder, stajını tamamlar.

Askerden sonra kaderin cilvesi, zamanın parlak kurumlarından Türkiye Sınai Kalkınma Bankası’na öncelikle proje değerlendirmesi yaptıkları için başvurur ve Uzman olarak iki buçuk yıl bu kurumda çalışır. “Ekonominin aslı üretim; finansman ikinci planda gelir” inancıyla görevinden ayrılır ve bazı aile fertleri ve birkaç yakın arkadaşı ile bir şirket kurarak geceli gündüzlü bu şirket için çalışmaya başlar. Bir iki ay sonra maaşının ne olacağının ana gündem maddesi olduğu bir yönetim kurulu toplantısında, bir fikirleri olsun diye daha önce TSKB’de aldığı rakamı söyler. Çok sevdiği eski bankacı ve aile dostu bir yönetim kurulu üyesi, “sınai kalkınma günleri geride kaldı, buranın şartları başka olabilir” deyince  amatörlükle her şey olmadığını/çözülemediğini, maaşını konuşmakta geç kaldığını anlar.

1973 yılında sanayici olur, sekiz yıl sanayicilik yapar.  Sermaye yetersizliği nedeniyle büyüme sorunları baş gösterince ortaklar olarak işi tecrübeli bir kadroya bırakıp kendileri de profesyonel olarak başka işlerde çalışma kararı alırlar. Ortaokuldan arkadaşı, Mehmet Emin Karamehmet’e haber uçurur. Betil, Karamehmet’in İşlerinin iyi ve büyümekte olduğunu bilmektedir. Karamehmet, Betil’le yaptığı görüşmede iki teklifte bulunur: Biri yeni başladığı denizcilik sektöründeki firmasında üst düzey bir görev, diğeri Pamukbank’ın iştiraki Uluslararası Bankası’nın genel müdürlüğü. “Ben bankacılıktan anlamam, sekiz yıldır sanayicilik yapıyorum” deyince Karamehmet, “Biz Pamukbank’ı aldığımızda bankacılıktan anlıyor muyduk? Ankes nedir, disponibilite nedir diye birbirimizin yüzüne bakıyorduk. Çalıştık, kısa sürede öğrendik. Pamukbank şimdi çok başarılı. Uluslararası ’nı da başarılı bir konuma getireceğiz. Korkma yaparsın…” gibi teşvik edici birkaç cümle söyler. Betil, halinden memnun karar vermek için düşünmek istediğini belirterek süre ister. Kısa bir süre sonra kararını verir: Uluslararası Bankası ile ilgili teklifi kabul ettiğini bildirir. Artık “bankacı” olacaktır. Oysa Karamehmet aynı pozisyon için Erol Aksoy’a da teklif götürmüştür. Bu ikiliyi bir yemekte bir araya getirir. Betil, yemeğe anlam veremese de Aksoy hakkında “karşısındakine biraz tepeden bakıyormuş, küçümseyen bir tavır içindeydi” diye niteleyeceği gözlemlerde bulunur. Sonradan Aksoy’un da kendisini beğenmediğini öğrenecektir. Ama bu yemek sonrası Karamehmet, Aksoy’u tercih ederek, Uluslararası ’na genel müdür yapar.

Bundan sonra Pamukbank’ın genel müdürü ve her ikisinin okuldan arkadaşı Hüsnü Özyeğin, patronu Karamehmet’in yönlendirmesi ile Betil’i arar ve Pamukbank’ta Genel Müdür Yardımcılığı pozisyonunu teklif eder. Betil, duraksadığını beyan ediyor: “Bir hafta öncesine kadar bir bankanın genel müdürlüğü teklif edilirken şimdi söz konusu olan daha büyük bir banka bile olsa, “genel müdür yardımcılığı kabul edilebilir miydi? Edilebileceğine karar verdim. Fazla dert edinmedim. Kendime güveniyordum. Hüsnü’ye de güveniyordum. Mademki karar vermiştim, profesyonel olarak çalışacaktım, bir yerden başlamam gerekiyordu. Bankacı olacaksam bu işte hiç olmazsa üç-dört yıl deneyimi olan birinin yanında işe başlamam belki de daha doğru olur diye düşündüm. Zaten daha iki hafta önce, ilk öneri yapıldığında “ben bankacılıktan anlamam, sekiz yıldır sanayicilik yapıyorum” diye düşünen ben değil miydim! Öneriyi kabul ettim. “

Demekki neymiş…