Ses - Yahya Kemal

Günlerce ne gördüm ne de kimseye sordum,

"Yarab! hele kalp agrilarim durdu!" diyordum.

His var mi bu alemde nekahat gibi tatli

Gönlüm bu sevincin heyecaniyla kanatli

Bir taze bahar alemi seyretti felekte,

Mevsim mütehayyil, vakit aksamdi Bebek'te,

Aksam!.. Lekesiz,,saf, iyi bir yüz gibi aksam!..

Ta karsi bayirlarda tutusmus iki üç cam;

Sakin koyu,sen cepheli kasriyle Küçüksu,

Ardinda vatan semtinin ormanlari kuytu;

Bir neseli hengamede çepçevre yamaçlar

Hep ayni tehassüsle meyillenmis agaçlar

Dalgin duyuyor rüzgarin ahengini dal dal.

Baktim süzülüp geçti açiktan iki sandal.

Bir lahzada bir pancur açilmis gibi yazdan

Bir bestenin engin sesi yükseldi bogazdan

Cosmus yine bir askin uzak hatirasiyla,

Aksetti uyanmis tepelerden sirasiyla,

Dag dag o güzel ses bütün etrafi gezindi:

Görmüs ve geçirmis denizin kalbine sindi.

Ani bir üzüntüyle bu rüyadan uyandim.

Tekrar o alev gömlegi giymis gibi yandim,

Her yerden o,hem ayni bakis ,ayni emelde,

Bir kanli gül agzinda ve mey kasesi elde;

Her yerden o, hem ayni güzellikte göründü,

Sandim bu biten gün beni ram ettigi gündü.


Mini Değerlendirme: Ses, metafor yoğunluğu açısından önemli bir şiir. Çok cilveli, sesli, müzikal bir şiir. Üstad Yahya Kemal'in ruhu şad olsun.